Het is midden in de nacht wanneer we met een groep van 6 enthousiastelingen slaapdronken het vliegtuig uitstappen. Veel tijd om bij te komen hebben we niet want we moeten rennen naar de visum balie. Zonder visum kom je Ethiopië niet in. Een visum halen is de eerste echte kennismaking met het land, waar niets gaat zoals in Nederland. Één voor één worden we voor het glas geroepen waar een verveelde baliemedewerker wat hiërogliefachtige tekens op een papiertje krabbelt. Even lachen naar de camera en door naar het volgende raampje. Met twintig minuten staan we allemaal buiten met al onze koffers in de hand. Een taxi chauffeur loodst ons door een donker Addis Abeba naar het hostel waar we eerst een paar uur gaan bijslapen.
Na een bezoek aan de markt (lees: chaotische mengeling van mensen, geuren, kleuren en (al dan niet levend) koopwaar) in de hoofdstad rijden we naar de compound van Jan en Jacomijn. Op de compound staat kliniek Hidi met een onafgebouwde tukul. Wanneer we een week later de compound verlaten moet de tukul gebruiksklaar zijn, zo is de gezamenlijke ambitie.
Met elke meter die je dichterbij de compound komt groeit het begrip voor de lokale bevolking, zo’n ezel is zo gek nog niet. De weg zit vol hobbels, kuilen en gaten. Jan loodst ons met zijn terreinwagen behendig naar de eindbestemming.
Maandag is de eerste bouwdag. We beginnen de week in de kantine waar Jan een dagopening houdt. Wanneer we aan de slag gaan komt het Ethiopische personeel om de beurt even buurten. Iedereen is bereidt om letterlijk en figuurlijk hun steentje bij te dragen. Uiteraard moeten we als groep de eerste dag onze draai nog een beetje vinden. Meerdere keren wordt de ‘workshop’ bezocht om de nodige materialen boven water te toveren. Maar als eenmaal alle materialen zijn verzameld en de taken verdeeld kunnen we van start.
De dagen die volgen wordt er heel wat af-geslepen, -gemetseld, -gevoegd, -geschilderd en gezweten. Maar elke dag krijgt het ronde gebouw meer vorm en er wordt stiekem al gedroomd en gesproken over de laatste steen. De steen die door de tukulbouwers moet worden geplaatst blijkt alleen iets te romantisch voorgesteld. Knap lastig zo’n laatste steen als alle profielen al zijn geplaatst.
Naast het bouwen is er tijd voor ontspanning en worden de blindenschool en een veevoederfabriek bezocht. Een mooie kennismaking met het leven als Nederlander in Ethiopië. De dagen worden afgesloten met een verkoelend biertje en goede gesprekken op het balkon. Na een week pakken we met tegenzin de tas weer in en verlaten we met een voldaan gevoel de compound. Een onvergetelijke ervaring rijker!
